Seduwa, 1625 m

De ochtend begon met een vechtpartijtje onder de dragers. En fink ook. Blijkbaar vond de ene dat hij meer moest dragen dan de ander. En ze begonnen flink op elkaar in te beuken. Daarna een 'normaal' ontbijtje met bananenpannenkoek.

Om 8.45 naar beneden, 800 meter afdalen naar de Arun rivier. In Nepal kennen ze het begrip zigzagpaadje niet. Paadjes gaan recht naar benden. Steil dus. Beneden bij de rivier was een hangbrug. En precies daar gleedt Otto flink onderuit, op zijn kont. Blauwe bil dus.

Aan de ander kant van de rivier moesten we weer net zoveel stijgen. Maar na een half uur, het was pas 10.00, mochten we alweer stoppen. Er bleek eerst voor de dragers gekookt te moeten worden. Wij hebben de tijd gedood met foto's maken van kinderen. Ook hebben we nog voor veel vermaak gezorgd toen we de laptop te voorschijn toverden en een stukje Ice Age lieten zien. En daarna lunch, met frieten!

Na de lunch nog anderhalf uur steil omhoog, in de zon, naar Seduwa. Echt verschrikkelijk warm. Maar om 14.45 waren we er. Maar de dragers nog niet. Die kwamen pas 2 uur later.

Vandaag was de laatste dag dat er nog dalen in zat. Vanaf nu gaan we alleen nog maar omhoog. Overmorgen zelfs 1500 meter. Hopen maar dat het niet zo warm meer is.

En voor wie het nog niet opgevallen was, we hebben nog geen drup regen gehad!

Num, 1530 m

Vandaag weer door de haan gewekt om 05.00 uur. De routine slaat al toe: opstaan, alles inpakken, opruimen, ontbijten, de dragers de lasten zien verdelen die wij gelukkig niet hoeven te dragen en op pad. De route voert weer langs prachtige vergezichten en pittoreske en fotogenieke dorpjes. Onze trail is (nog) niet platgetreden dus we zijn overal een bezienswaardigheid voor de kinderen. Op een prachtige plek in de mountain jungle geluncht waar Antonio zjn tweede bloedzuiger te pakken heeft. Verderop een mooie plek gevonden waar we ons kon(t)den wassen. De lucht is bewolkt en daar zijn we erg blij mee. Zweten doen we toch maar de hitte is draaglijk. Om 15.00 zijn we in Num en daarmee is dit een lichte dag. Num ligt prachtig en bestaat uit dertig huizen en net zoveel kleine kinderen die allemaal op de foto willen. We dollen wat met ze en kopen voor de dragers en onszelf bier. Tja daarmee zijn wel alle hoogtepunten genoemd en we verwachten dat de rest van de trekking dezelfde hoogtepunten kent (in dit geval is "more of the same" dus niet verkeerd). Morgen moeten we afdalen naar de rivier, deze oversteken en weer 1000 meter stijgen. Dat wordt dus fun! Nu nog even stevig avondeten en vroeg naar bed.

Chichila, 1890 m

"Good morning, tea!" hoorden wij om 6 uur 's morgens. Wakker worden met een kopje thee, dat is prima! Otto had goed geslapen, Marja een fractie minder en Toon nog iets mnder. Iets met muggen in zijn tent. Om 5 uur is het trouwens al licht aan het worden. Gauw inpakken en ontbijten. Pannenkoeken, ei, brood, thee, genoeg. Om half acht gingen we lopen.

Het belangrijkste wapenfeit onderweg was, naast alle mooie uitzichten en de grote hoeveelheid mensen die ergens naar toe moesten lopen, toch wel de plotselinge drang van Toon om in een riviertje te gaan badderen. Hij had natuurlijk niet in de gaten dat wij niet de enigen waren die dat in de gaten hadden!
Eenmaal boven zei hij dat hij nog steeds geen bloedzuigers gezien had. Hij attendeerde Otto erop dat dat toch beloofd was.
Even laten kwamen we bij de luchplek. Daar was voor ons gekookt en toen begon Antonio ineens te piepen! Bloed in de broek. En jawel, een bloedzuiger had hem toch gevonden, maar was alweer weg. Maar het bloed niet en dat bleef nog even doorgaan.

Na dit evenement was het nog een anderhalf uur lopen naar Chichila. Daar even de laptop aan het zonnepaneel gelegd, maar de zon was snel weg. En weer overal kindertjes om ons heen. Naast me staat er nu één van 6 met een kleintje van 1 in een soort hangconstructie om haar nek.

De dragers zijn een beetje laat vandaag, maar die komen vast wel.....

Khandbari

Vandaag gaat het beginnen! Al om 7 uur opgestaan en alles weer ingepakt. Wanhopig gepoogd om alles voor het eerste deel van de trek in 1 tas te krijgen. Om 9.30 werden we opgehaald en een half uurtje later waren we op het vliegveld. Na 3 keer gefouilleerd te zijn, waarbij Antonio zijn aansteker kon inleveren, konden we instappen in de 19-persoons twin otter, die ons in een half uurtje naar Tumlingtar bracht. Met Antonio trouwens, want die had bijna de vlucht gemist omdat hij nog even moest roken...

In Tumlingtar was het warm, erg warm, zeg maar heet. Wij hadden ons voorbereid op de moesson, dus we waren gewapend met paraplu's. Niet nodig dus. Het was eerder zweten, zeker voor Otto. Ngima had gezegd dat het 2 uurtjes lopen was naar Khandbari. Naar bijna 4 uur en 10 rustpauzes kwamen we aan. Onderweg veel dorpjes gezien met veel kinderen en veel foto´s gemaakt.

De kampeerplek in Khandbari was wat hectisch. Alle kinderen van het dorp waren uitgerukt om ons te komen bekijken. Marja en Antonio probeerden foto´s van ze te maken maar ze kropen zowat in de lens, dus dat ging wat lastig. Maar het was wel erg grappig allemaal.

Voor ons waren 2 nieuwe tenten opgezet van het type ´Chinese´ North Face. Zagen er puik uit! Toen het donker was konden we het zweet een beetje van ons afwassen en vervolgens eten: soep, gebakken rijst, pasta met saus, groenten, sla en een toetje.

Dit is ons eerste bericht via de satelliettelefoon!

Good luck all the way

Zowel Marja als Antonio hebben een slechte nacht achter de rug maar er is geen tijd om chagrijnig te zijn want vandaag is de grote 'Puja' ceremonie! Wat het precies inhoud weten we niet maar we hebben er zin in. Nadat we het halve hotel hebben verbouwd om op een andere verdieping ons ontbijt ut de brandende zon te nuttigen, worden we weer opgehaald voor de het ophalen van de vergunning en de ceremonie.

Aangekomen bij het Ministry of Tourism zijn we getuige van de hoge werkdruk en de efficiency van de Nepalese ambtenaren. Na een uur op onze krent te hebben gezeten is het eindelijk zover. Eerst wordt een 'geschenk' gegeven aan de ambtenaar en dan worden de papieren in tig-voud ingevuld en ondertekend door Otto als expeditieleider. Antonio en Marja teken helemaal niets en zijn nergens voor aansprakelijk of verantwoordelijk! We liegen verder in het interview alsof het gedrukt staat. We hebben geen walkie-talkie en al helemaal geen satellettelefoon. Eindelijk komt onze liason-officer erbij (was nog even feest aan het vieren). Een pafferig mannetje de waarschijnlijk nog nooit een berg heeft beklommen. Otto stelt de vraag die bij ons allemaal op de lippen brandt. "Are you all the time with us". Oei wat moet daar nou op geantwoord worden in het bijzijn van zoveel mensen. Dat was hij helemaal niet van plan, een foto van het base-camp is immers genoeg voor zijn rapport. Een beetje lacherig wordt de vraag ontweken. Eindelijk klaar en een vergunning op zak op weg nar Ngima voor onze Puja.

Aangekomen bij Ngima ontmoeten we Angelique en Otto begint meteen de grote charmeur uit te hangen en allerlei stoere verhalen te vertellen. Ja beste lezers, dat is dan weer een onbekende kant van Otto. Angelique gaat de zelfde trekking doen met een drietal andere vrouwen en we zullen elkaar op bepaalde punten ontmoeten. Bij Antonio beginnen bij dat vooruitzicht al pretlichtjes in zijn ogen te komen. Ondertussen blijkt de ceremonie al in volle gang te zijn en zitten er in de kamer naast ons een vijftal mannen in oranje jurken al een paar uur gebeden te citeren uit een heilig boek. Dit is een echte serieuze aangelegenheid en alle Nepali om ons heen zijn door het dolle. Het is ons uitgelegd maar in het kort komt het erop neer dat we heel veel extra geluk meekrijgen en alle boze geesten af te weren. En dat voor een vriendenprijsje. Een boel gezang en getrommel maar we hoeven er niet de hele tijd bij te zijn dus hebben we drie uur om de de tempel te bezoeken.

We zijn in Kathmandu

Zondag 27 september

Met een lichte knoop in de buik is de 2009 Baruntse Expedition van start gegaan. Alle deelnemers zijn licht gespannen en de saaie en vermoeiende reis is precies wat we verwacht hadden op een lichtpuntje na: business class van Bahrein naar Kathmandu. Super relaxed en een paar uur slaap gepakt. In Kathmandu sloegen de zenuwen weer toe want we moesten aangifte doen van al het geld dat we bij ons hadden en de illegale satelliet-telefoon (bij Otto in zijn rugzak). Gelukkig werden we met ferme hand door het groene kanaal gedirigeerd. We trokken maar meteen een sprintje en kwamen recht in de armen van ons ontvangstcomitee. Ngima stond ons op te wachten met vervoer en voor we het wisten reden we door "Kathmandu by night". Niet veel te zien en erg rustig vanwege het grote Hindoe festival. Iedereen loopt met een grote rode stip op het hoofd!

Het Tibet Holiday Inn maakt niet helemaal onze hooggespannen verwachtingen waar; lekker shabby maar ok. Het is zo rustig dat we echt moeten zoeken naar een leuke plek om eerste biertjes te drinken. Uiteindelijk een goede spot gevonden en een wedstrijdje gedaan wie het heetst kon eten. Het zweet droop van Otto's kop, maar Antonio won uiteindelijk glansrijk.
Zonder te verdwalen weer de weg teruggevonden naar ons hotel voor een goede nachtrust. De temperatuur is gezakt en zeer aangenaam. Morgen gaan we de losse eindjes van de expeditie regelen.

Maandag 28 september

Na een ontbijtje in de gloeiende zon (dat gaan we niet trekken) zijn we opgehaald en naar Boudha gereden waar Pike Expedition zijn thuisbasis heeft. Kennis gemaakt met onze klimsherpa (die amper Engels spreekt) maar wel eens op de top heeft gestaan en op de Everest! Natuurlijk een gastvrije lucht aangeboden gekregen van dal baht. Toen werd het tijd om zaken te doen en waren we na een aantal hertellingen 16.000 dollar lichter. In de bergen telt immers elke gram dus daar zijn we mooi vanaf. Otto en Marja zijn wel heel relaxed terwijl we nu toch al een aantal uren in Kathmandu zijn en we nog geen enkele tempel hebben bezocht. Antonio kijkt wel erg bedenkelijk bij dit tempo en zijn ademhaling is moeilijk onder controle te houden. Onthaasten is het motto!

Na herpakking van onze equipment en de laatste afspraken zijn we weer terug in ons hotel en gaan we de rest van de dag een beetje dwalen in Thamel. Erg stil, maar als alles hier op volle toeren draait is het echt een gekkenhuis.

Morgen krijgen we traditionele inzegening van onze expeditie door een lama (niet die op de Peruviaanse hoogvlakten rondlopen maar een boeddhistische geestelijke). Daarmee worden de goden goed gestemd en onze expeditie van geluk voorzien (is in de prijs inbegrepen hopen we). Wordt vervolgd.

Groetjes O.M.A.