Final dispatch

Dit is ons laatste bericht. We zijn blij dat we eindelijk naar huis kunnen. We zijn wel klaar met Nepal. Er is namelijk niet zo veel meer te doen dan de bergen in gaan.


Gisteren in KTM naar Ngima geweest om onze bagage in te pakken. Net als op de heenweg moeten we weer 80 kilo vooruit gaan sturen. En precies op dezelfde manier inpakken, anders moeten we invoerrechten betalen in Nepal. Dat kostte dus weer drie uur, maar we hadden toch niets te doen. Daarna naar Pashupatinath geweest, waar de Hindoes hun overledenen verbranden.

Vandaag geshopt in Thamel. Heel veel winkeltjes met outdoorspullen, nagemaakt in China: The North Face, Mammut, noem maar op. En tussen de middag friet met mayonaise gegeten! Bij de eerste frituur in Nepal.
 
Toon is nog wat slapjes vandaag, maar we hopen dat hij vanavond wel mee gaat eten.
 
Wel, hiermee sluiten we de berichtgeving af. We hopen dat iedereen het een beetje heeft kunnen volgen. Door het slechte weer in het begin konden we niet altijd een update geven, maar met dank aan Carolien konden er toch korte berichtjes gepubliceerd worden.
 
Hartelijk dank voor jullie interesse,
Groeten van Antonio, Marja en Otto.

Alsnog de foto's

Hallo allemaal,

Blijkbaar was de satelliet-telefoon upload van onze foto's niet goed gegaan. Hierbij dan nog de overige 7 foto's.
By the way, met Toon gaat het weer beter. Hij krijgt weer praatjes. Hij blijft ook al weer langer dan 5 minuten achter elkaar bij bewustzijn.

Makalu Base Camp, 4850 m

De vrouwen van Antonio

Baruntse Base Camp, 5450 m

Camp 2, 6400 m

Onderweg naar de top

Antonio op de top

Amphu Lapcha pas

Pokhara

Tja, wat doe je met 10 dagen in Nepal als je geen trekking gaat maken? Reizen.We zijn met de lokale bus naar Ghorka gegaan, de oude hoofdstad (of zo) van Nepal. Eerst 4,5 uur in de bus en daarna 1500 treden omhoog naar een tempeltje dat niet eens de moeite waard was. Gelukkig was het uitzicht mooi. De dag erna met de bus en taxi naar Bandipur, een 'historisch' stadje. Ook vrij saai. En diezelfde dag nog door naar Pokhara.
Eindelijk water! Pokhara ligt aan een groot meer en is heel relaxt vergeleken met KTM.
Na Otto's eerdere problemen was nu Antonio aan de beurt. Hij zat al wat over zijn buik te wrijven in de bus, maar 's avonds ging er nog wel een vissie in. En 's nachts ging die er weer uit. Maar 's morgens bij het ontbijt wilde Toon wel een gebakken eitje. Otto en Marja raadden hem dat af en zeiden dat hij beter alleen toast kon eten. Deed hij dus niet, maar nam wel een gekookt eitje. Een slok thee later zag hij wat pipjes en ging naar de wc, waar we even later 'bonk' hoorden. Knock-out dus. Rustdag voor Toon dus vandaag.
Marja en Otto gaan morgen in ieder geval paragliden en zondag en maandag zien we wel. Misschien wat canyoning en/of raften. Dinsdag in ieder geval terug naar KTM.
Voor het thuisfront: we landen vrijdag 13 nov om 11:00 op Schiphol met vluchtnummer BD103 uit Londen.
Goetjes, Marja & Otto (& zieke Toon)

Weer terug in Kathmandu

Hallo iedereen,
we zitten weer in Kathmandu. Een dag of 5 geleden vond de ontmoeting plaats tussen Otto en Marja enerzijds en Toon, Ngima en Rinzin anderzijds. Dat was in Dingboche. Daarna in 3 dagen naar Lukla teruggelopen. De volgende dag naar Kathmandu. Eenmaal aangekomen daar voelde Otto zich wat slapjes en licht misselijk. In het hotel kwam alles er direct uit. Blijkbaar was de cheese cake in Lukla niet helemaal goed meer.
Dag erna in KTM rustig aan gedaan en gisteren naar het Ministerie van Toerisme geweest voor de debriefing. Toon krijgt volgende week het certificaat dat hij de top heeft gehaald. We hebben daar ook geklaagd dat de Liaison Officer wel heel gemakkelijk $1600 heeft verdiend. Hij was niet in het BC, terwijl we voor 39 dagen aanwezigheid hadden betaald! Dat leverde veel 'verlegenheid' op, maar ook $400 refund. Daarna naar Ngima en ook de financiele zaken afgehandeld.
Vandaag een cultureel dagje in Patan. Veel tempels, vond Antonio leuk.
De komende dagen gaan we nog wat reizen door Nepal.
Om jullie tevreden te stellen hebben we hierbij alvast wat foto's.

Dorpje onderweg

Veel regen onderweg

Bellen met de sat-phone

Toon vertrekt morgen, Otto en Marja nu in Namche Bazar

We kregen van Toon te horen dat hij de 25e uit het BC vertrekt. Dat betekent dat hij vrijdag de 30e in Lukla aankomt en hopelijk de volgende dag een vlucht naar Kathmandu heeft.
Otto en Marja zijn nu in Namche Bazaar. We weten nog niet precies wat we gaan doen. Hetzij Toon tegemoet lopen (Tengboche, Dingboche, Chukung) en dan gezamenlijk teruglopen naar Lukla. Hetzij richting Gokyo en Toon weer ontmoeten in Namche en dan gezamenlijk terug naar Lukla.

toppertje!!!

Hoi Allemaal,

Ik heb het gehaald, ik stond vandaag om ongeveer 13.00 op de top, met Rinzin!!!
Ngima heeft een blessure en is niet mee gekomen. Nu zijn we met z'n 3en in kamp 1. morgen naar het basecamp.

Ik kan niet wachten weer in de bewoonde wereld te zijn.

groetjes,
Antonio

Vandaag topdag voor Antonio en een retrospectief

Marja en Otto zijn gisteren in Kathmandu aangekomen. Om 1700 uur Antonio gebeld. Die zat in Camp 2 en vertelde dat het allemaal erg zwaar was geweest tot dan toe. Toen Marja en Otto een week geleden omkeerden vanuit het Morene Camp boven het Makalu BC is Toon doorgegaan naar het East Col Camp. De dag erop heeft hij de grote oversteek gemaakt via de Sherpani Col naar de West Col en is hij vervolgens afgedaald naar Baruntse BC op zo'n 5450 m. De oversteek begon om ongeveer 04.00 uur in de ochtend en duurde 12 uur. Het was erg zwaar.

Die zelfde dagen zijn Otto en marja teruggelopen naar Yak Kharka en vervolgens naar Dobate. Wat was er nou aan de hand? Vanaf zo'n 4500 meter kreeg Otto slaapproblemen, de zogenaamde Cheyne-Stokes ademhaling. Door het zuurstofgebrek moet je vaker en dieper ademhalen. Maar je lichaam zit nog niet in die modus, waardoor je 's nacht in je langzame ademhaling terecht komt en dan plotseling wakker wordt met ademnood. Meestal sliep Otto nog wel halve nachten, maar in het Morene Camp op 5200m heeft hij de hele nacht wakker gelegen. Toen we in dat kamp aankwamen had iedereen al wat hoogteziekte (hoofdpijn). Bij Otto was het zo erg dat hij wat Diamox en Aspirine innam en om 17.00 uur naar bed ging. De nacht was een hel. Het vroor in de tent en Otto kon niet slapen door Cheyne-Stokes. Dan duren 12 uur erg lang. Heel erg lang. De volgende morgen besloot Otto niet verder te gaan, omdat we weer 500 meter moesten stijgen en er weer een slapeloze nacht voor de deur stond. Marja wilde Otto niet alleen laten terugkeren. Antonio voelde zicht sterk (en dat is hij ook), dus die ging door met Ngima en Rinzing, de klimsherpa.

Marja en Otto zijn met Karma (de kok) en 3 dragers in 6 dagen teruggelopen naar Tumlingtar, de laatste dag zelfs helemaal niet gelopen, maar een Jeep genomen. Het was mooi weer, dus al die bergen de we niet gezien hadden toen we naar boven liepen in de regen en de sneeuw, waren nu ineens zichtbaar. Prachtig. Otto heeft zicht nog wel vaak achter de oren gekrabt op de weg naar beneden: had ik verder gekund, wat een watje ben ik, enzovoorts. Maar het feit is dat hij echt slecht sliep, wat net echt handig is voor extreme inspanningen. Wat trouwens ook een rol gespeeld kan hebben is een verkoudheid. Sinds de start in Tumlingtar was hij wat verkouden: snotterig, keelpijn, hoestje. En met name die volle neus ging maar niet weg.

Wel, het goede nieuws is dat Toon in C2 zit en op dit moment onderweg is naar de top. Hij zal daar rond het middaguur aankomen. Als alles goed gaat. Hij vertelde dat het buitengewoon zwaar was tot C2. Vanuit BC naar C1 was al een beproeving. Toen we hem gisteren belden in C2, hoorden we de wind om de tent loeien. Toon klonk erg vermoeid, maar hij zei dat hij zich sterk voelde. We wensen hem alle succes toe vandaag. Na de top hoopt hij vandaag helemaal af te dalen naar BC. En dan vervolgens 2 dagen rust. In die dagen moeten ook dragers geregeld worden die hen weer naar de bewoonde wereld vergezellen. Dus met een dag of 8-10 moet Toon weer in Kathmandu zijn.

Het plan van Marja en Otto is om morgen of overmorgen naar Lukla te vliegen en dan een dag of 4 te lopen naar Namche Bazar, Tengboche en Dingboche op 4100 meter. In die buurt zullen ze Toon en Ngima opwachten die via de Amphu Lapcha pas zullen komen.

11.30 nog 100 m. ................

It doesn't matter how slow you go, as long as you don't stop!

Hoi Allemaal,

We lopen nog steeds, de plannen zijn niet veranderd. Vannacht een enorme storm gehad in kamp 1. Het leek als of we met tent en al de lucht in gingen en nu, terwijl we lopen, komen er af en toe windstoten die niet misselijk zijn.

We gaan erg langzaam, maar de top komt iets dichterbij. Ngima zegt dat we vannacht om 24.00 of 1.00 aan de top poging beginnen. (dat is in Nederland rond een uur of 21 of 22). Ik kan niet wachten en vind het nu erg jammer dat Otto en Marja er niet zijn. Hier hebben we zo lang naar toe geleefd.
Ik ploeter nog even door!

Denk aan me morgen (bid,duim,werk,lach....)

groetjes,
Antonio

Elke dag een ander plan

Hoi Allemaal,

Vandaag zijn we weer onderweg naar kamp 1. We gaan er vanuit dat het nu wel goed gaat. Ngima heeft nu bedacht dat we toch maar door gaan en geen rust dagen meer hebben. Hij heeft ook beloofd, dat als we de top halen, hij een helicopter voor me regelt vanuit het basecamp (grap??), ik merk het wel. Voorlopig doe ik, zonder discussie, wat hij zegt en dat is nieuw voor me.
Net als de afgelopen dagen blijft het zwaar, maar het weer is goed en daar moeten we van profiteren.

Ik bedacht me onlangs dat ik nu al 3 weken in nepal ben, maar ik heb nog maar 1 tempel gezien, ook dat is nieuw voor me.

Vandaag komen Otto en Marja in Tumlingtar aan, ik hoop wat van ze te horen, ben benieuwd hoe het met ze gaat.

Ik loop weer verder achter Ngima en Renzing aan.

groetjes,
Antonio

Zwaar,zwaar,zwaar.

Hoi Allemaal,

Vandaag toch weer een extra rustdag. Gisteren kamp 1 net niet gehaald, op 200 m. voor het kamp hebben Ngima en ik de spullen begraven en zijn terug gegaan naar het basecamp. Renzin heeft het 1e kamp wel gehaald en hij heeft een tent opgezet.
Hopenlijk lukt het ons morgen wel het 1e kamp te halen.
Ngima is vast besloten om samen met mij op de top te staan en hij wil na iedere etappe die we lopen een rustdag in bouwen. Ik wilde liever in een keer door stoten, maar denk dat Ngima gelijk heeft. Als ik op de top wil staan, moet ik echt energie verzamelen(en dat is niet gemakkelijk).

Het blijft enorm zwaar, het valt me tegen, maar ik wil nog steeds proberen op de top te komen.

zwaar,zwaar,zwaar!!
Antonio

Opbouwen kamp 1, 6100 m

Hoi Allemaal,

Vandaag zijn we begonnen met het bouwen van kamp 1 en daarna zakken we af naar het basecamp om te slapen.
Het is hard werken op deze hoogte en het valt me erg zwaar, gelukkig hebben Ngima en de 2e man meer energie.
Het plan voor de komende dagen is: opbouwen van kamp 2 en nog slapen in kamp 1. daarna verlaten we kamp 1 om te slapen in kamp 2. Vandaar uit wachten we op het moment om een top poging te doen. Het kan snel gaan, maar als het tegen zit duurt het nog 5 dagen. Het weer lijkt mee te zitten gelukkig!


groetjes,
Antonio

Baruntse basecamp, 5450 m. en puja.

Hoi Allemaal,

Vandaag een rustdag in Baruntse basecamp, prachtig uitzicht op de top. De tocht hiernaar toe was vreselijk en duurde 12 uur. Gelukkig zijn in het basecamp meer mensen en daarmee wat gezelligheid.
Tijdens een puja ritueel worden vandaag alle materialen en deelnemers gezegend. Het is op dit moment goed weer en de verwachting voor de komende dagen is ook goed.(dit is tegenstrijdig met de verwachting van het noorse instituut, laten we hopen dat ze in het basecamp gelijk hebben)
Ik heb al 2 weken last van verkoudheid en tussen de 8 kg. medicijnen zitten geen neusdruppels.
Gisteren is een groep mensen vertrokken richting de top en morgen vertrekt een groep fransen uit het basecamp. Dan blijven we even alleen achter. Zoals de plannen er nu uitzien zullen we -als alles goed gaat- binnen 1 week op de top staan.

Nu eerst een douche, er is een douchetent gemaakt en water gekookt, even schrobben, oksels fris, lekker!

groetjes,
Antonio

Marja en Otto op de terugweg, Antonio loopt door

Beste Allemaal,

Vandaag ging het met Otto niet veel beter en na goed overleg is besloten dat Otto en Marja terug naar Kathmandu lopen/vliegen. Antonio loopt door met 1 sherpa en Ngima.
Marja en Otto voelen zich wel goed genoeg voor de terugweg en we hoeven geen zorgen over ze te hebben is me verzekerd. Het betekent wel dat we even niet van ze zullen horen, omdat Antonio de telefoon mee heeft. De verwachting is dat zij over 5 dagen in Kathmandu zijn en vandaar kunnen ze naar hartelust telefoneren.

Als het goed is belt Antonio wel af en toe. Hij is vandaag onderweg naar East col BC (5720 m). en wil de dag daarna richting Baruntse bc.

tot snel,
Carolien namens OMA

Morenecamp, 5200 m

Beste allemaal,

We zijn weer een paar etappes verder, bij morenecamp op 5200 m. Otto ligt ziek in de tent en we hopen dat hij morgen voldoende opgeknapt is om verder te gaan naar east col camp op 5700 m. Marja en ik doen het goed en voelen ons naar omstandigheden goed.
Misschien lassen we morgen een rustdag in zodat Otto nog wat tijd krijgt op aan te sterken, dat merken we morgen.
Het weer was vandaag goed en voor morgen wordt redelijk weer voorspeld.

Groetjes voor iedereen,
OMA

Makalu Base Camp, 4870 m

Eindeljk zon! En bergen! We staan nu aan de voet van de Makalu, een van de hoogste bergen van de wereld. Gisteren van Yak Kharka in 5 uurtjes naar het Makalu BC gelopen. Otto had het niet gemakkelijk. Last van de hoogte. In de loop van de middag kwam onze 2e Sherpa aangelopen. Die had de oversteek geemaakt van het Baruntse BC, via West Col en Sherpani Col. Hij heeft de route beveilligd met vaste touwen. En dat allemaal in zijn eentje. Maar het is ook een sterk mannetje. Hij heeft Everest en K2 op zijn naam staan. Dus we zijn in goede hannden bij de Baruntse.

Vannacht was het koud in de tent, minus 2 graad. Otto heeft slecht geslapen, neus zat dicht. Iedereen heeft opgezwollen wangen en Marja heeft zelfs gezwollen enkels.

En vandaag is het ineens prachtig weer. Vlak voor onze neus doemt een 4 km hoge wand op, van de Makalu. En ook achter ons blijken bergen te zitten. Hebben we nooit gezien.

Vandaag is een rustdag. Morgen gaan we een 3 uur verder zitten en overmorgen naar een

Langmale, 4400 m

Hallo Allemaal,

Het weer zit echt niet mee, regen valt gestaag, het is koud en nat, wat dachten we toen we in het regenseizoen vertrokken (handig ;) )
We verwachten morgen naar Makalu basecamp te lopen en daarmee lopen we precies op schema. Dat valt eigenlijk weer mee
Het blijft behoorlijk zwaar en de eerste symptomen van heimee worden gevoeld (getuige 2 telefoontjes naar nederland vandaag).
De weersverwachting voor de komende dagen is niet zo goed maandag en dinsdag nog regen, woensdag en donderdag beter en daarna weer regen.

We gaan stug door en hopen binnenkort weer iets te laten horen, geen zorgen, tot binnenkort.
groetjes OMA

Yangle Kharka, 3650 m

Hallo allemaal.

Regen, regen en nog eens regen! Het afzien had pas moeten plaatsvinden in het basiskamp op 5500 meter maar we hebben het nu al zwaar. Koud en en nat elke dag en lekke tenten. Van de kaarten klopt niks en van de hoogteaanduidngen ook niet. Het is een beetje behelpen en de route verandert dagelijks. That's adventure. Gelukkig gaat alles wel goed met ons. In heel Nepal is het slecht weer en hier en daar zijn al dodelijke ongelukken gebeurd. Door het slechte weer kunnen we onze accu's niet opladen vandaar dit late bericht.

De paden zijn erg glibberig en elk stroompje wordt een rivier. Antonio heeft als redder in nood geacteerd en een drager gered. Tot nu toe allemaal net te doen maar er wacht ons zo nog een forse verrassing. We zitten nu nu een prachtig dal van de rivier Barun (voor zover we uitzicht hebben). We houden een rustdag in een soort van berghut. Lekker knus met zijn allen en rokerig.

Het belangrijkste is echter dat we het naar ons zin (relatief gezien) hebben en er nog geen ongelukken zijn gebeurd. Wanneer we weer een bericht kunnen sturen is ongewis. Dus geen zorgen tot het volgende bericht!

Groetjes, OMA

Tashigaon, 2180 m

De dag van de bloedzuigers.

Vandaag weer de geweldige routine; opstaan, onbijten, registeren bij de lokale politieman, op pad met het ene prachtige vergezicht na het andere op een mooi pad, zweten als een bezetene als de zon doorbreekt, uitgebreid lunchen en chillen en weer verder.

Gisteravond met alle dragers lopen feesten en 'Nepali beer' gedronken. Wat het precies is, wordt niet duidelijk maar dat er alkohol in zit, is zeker! Na het dansen en drinken is het tijd om te slapen want het is al 21.00 uur. Het feest naast de tent gaat echter door tot 24.00 uur en het was -op zijn zachts gezegd- wat onrustig. Elke keer als we vandaag een drager passeren en 'Nepali beer' zeggen moeten ze in ieder geval erg lachen. Ze hebben een hoop lol daarover.

De trekking van vandaag is licht; van Seduwa naar Tashigaon met ongeveer 500 hoogtemeters. Vandaag erg veel bloedzuigers van onze voeten gehaald. Antonio loopt nog steeds op sandalen en is een gemakkeljke prooi.

Aangekomen een geweldige stortbui over ons heen gekregen. Kunnen we eindelijk de pararplu gebruiken die we al een week meedragen. De bloodsuckers komen met dit vochtige weer bijna naar je toe rennen, best vervelende beesten. Otto zijn heup gaat weer beter maar heeft nu een lichte verkoudheid om over te piepen. Komt allemaal wel goed.

Vanaf 15.00 niets beters meer te doen dan tenten opzetten, wassen en het dorp verkennen van 15 huizen. Morgen een zware dag met 1500 hoogtemeters, dus dat gaan we goed voelen. No more nice trekking but hard working!

De batterijen beginnen een beetje op te raken en er is even geen zon meer. Het kan dus zo maar zijn dat we even geen berichten meer kunnen plaatsen.

Seduwa, 1625 m

De ochtend begon met een vechtpartijtje onder de dragers. En fink ook. Blijkbaar vond de ene dat hij meer moest dragen dan de ander. En ze begonnen flink op elkaar in te beuken. Daarna een 'normaal' ontbijtje met bananenpannenkoek.

Om 8.45 naar beneden, 800 meter afdalen naar de Arun rivier. In Nepal kennen ze het begrip zigzagpaadje niet. Paadjes gaan recht naar benden. Steil dus. Beneden bij de rivier was een hangbrug. En precies daar gleedt Otto flink onderuit, op zijn kont. Blauwe bil dus.

Aan de ander kant van de rivier moesten we weer net zoveel stijgen. Maar na een half uur, het was pas 10.00, mochten we alweer stoppen. Er bleek eerst voor de dragers gekookt te moeten worden. Wij hebben de tijd gedood met foto's maken van kinderen. Ook hebben we nog voor veel vermaak gezorgd toen we de laptop te voorschijn toverden en een stukje Ice Age lieten zien. En daarna lunch, met frieten!

Na de lunch nog anderhalf uur steil omhoog, in de zon, naar Seduwa. Echt verschrikkelijk warm. Maar om 14.45 waren we er. Maar de dragers nog niet. Die kwamen pas 2 uur later.

Vandaag was de laatste dag dat er nog dalen in zat. Vanaf nu gaan we alleen nog maar omhoog. Overmorgen zelfs 1500 meter. Hopen maar dat het niet zo warm meer is.

En voor wie het nog niet opgevallen was, we hebben nog geen drup regen gehad!

Num, 1530 m

Vandaag weer door de haan gewekt om 05.00 uur. De routine slaat al toe: opstaan, alles inpakken, opruimen, ontbijten, de dragers de lasten zien verdelen die wij gelukkig niet hoeven te dragen en op pad. De route voert weer langs prachtige vergezichten en pittoreske en fotogenieke dorpjes. Onze trail is (nog) niet platgetreden dus we zijn overal een bezienswaardigheid voor de kinderen. Op een prachtige plek in de mountain jungle geluncht waar Antonio zjn tweede bloedzuiger te pakken heeft. Verderop een mooie plek gevonden waar we ons kon(t)den wassen. De lucht is bewolkt en daar zijn we erg blij mee. Zweten doen we toch maar de hitte is draaglijk. Om 15.00 zijn we in Num en daarmee is dit een lichte dag. Num ligt prachtig en bestaat uit dertig huizen en net zoveel kleine kinderen die allemaal op de foto willen. We dollen wat met ze en kopen voor de dragers en onszelf bier. Tja daarmee zijn wel alle hoogtepunten genoemd en we verwachten dat de rest van de trekking dezelfde hoogtepunten kent (in dit geval is "more of the same" dus niet verkeerd). Morgen moeten we afdalen naar de rivier, deze oversteken en weer 1000 meter stijgen. Dat wordt dus fun! Nu nog even stevig avondeten en vroeg naar bed.

Chichila, 1890 m

"Good morning, tea!" hoorden wij om 6 uur 's morgens. Wakker worden met een kopje thee, dat is prima! Otto had goed geslapen, Marja een fractie minder en Toon nog iets mnder. Iets met muggen in zijn tent. Om 5 uur is het trouwens al licht aan het worden. Gauw inpakken en ontbijten. Pannenkoeken, ei, brood, thee, genoeg. Om half acht gingen we lopen.

Het belangrijkste wapenfeit onderweg was, naast alle mooie uitzichten en de grote hoeveelheid mensen die ergens naar toe moesten lopen, toch wel de plotselinge drang van Toon om in een riviertje te gaan badderen. Hij had natuurlijk niet in de gaten dat wij niet de enigen waren die dat in de gaten hadden!
Eenmaal boven zei hij dat hij nog steeds geen bloedzuigers gezien had. Hij attendeerde Otto erop dat dat toch beloofd was.
Even laten kwamen we bij de luchplek. Daar was voor ons gekookt en toen begon Antonio ineens te piepen! Bloed in de broek. En jawel, een bloedzuiger had hem toch gevonden, maar was alweer weg. Maar het bloed niet en dat bleef nog even doorgaan.

Na dit evenement was het nog een anderhalf uur lopen naar Chichila. Daar even de laptop aan het zonnepaneel gelegd, maar de zon was snel weg. En weer overal kindertjes om ons heen. Naast me staat er nu één van 6 met een kleintje van 1 in een soort hangconstructie om haar nek.

De dragers zijn een beetje laat vandaag, maar die komen vast wel.....

Khandbari

Vandaag gaat het beginnen! Al om 7 uur opgestaan en alles weer ingepakt. Wanhopig gepoogd om alles voor het eerste deel van de trek in 1 tas te krijgen. Om 9.30 werden we opgehaald en een half uurtje later waren we op het vliegveld. Na 3 keer gefouilleerd te zijn, waarbij Antonio zijn aansteker kon inleveren, konden we instappen in de 19-persoons twin otter, die ons in een half uurtje naar Tumlingtar bracht. Met Antonio trouwens, want die had bijna de vlucht gemist omdat hij nog even moest roken...

In Tumlingtar was het warm, erg warm, zeg maar heet. Wij hadden ons voorbereid op de moesson, dus we waren gewapend met paraplu's. Niet nodig dus. Het was eerder zweten, zeker voor Otto. Ngima had gezegd dat het 2 uurtjes lopen was naar Khandbari. Naar bijna 4 uur en 10 rustpauzes kwamen we aan. Onderweg veel dorpjes gezien met veel kinderen en veel foto´s gemaakt.

De kampeerplek in Khandbari was wat hectisch. Alle kinderen van het dorp waren uitgerukt om ons te komen bekijken. Marja en Antonio probeerden foto´s van ze te maken maar ze kropen zowat in de lens, dus dat ging wat lastig. Maar het was wel erg grappig allemaal.

Voor ons waren 2 nieuwe tenten opgezet van het type ´Chinese´ North Face. Zagen er puik uit! Toen het donker was konden we het zweet een beetje van ons afwassen en vervolgens eten: soep, gebakken rijst, pasta met saus, groenten, sla en een toetje.

Dit is ons eerste bericht via de satelliettelefoon!

Good luck all the way

Zowel Marja als Antonio hebben een slechte nacht achter de rug maar er is geen tijd om chagrijnig te zijn want vandaag is de grote 'Puja' ceremonie! Wat het precies inhoud weten we niet maar we hebben er zin in. Nadat we het halve hotel hebben verbouwd om op een andere verdieping ons ontbijt ut de brandende zon te nuttigen, worden we weer opgehaald voor de het ophalen van de vergunning en de ceremonie.

Aangekomen bij het Ministry of Tourism zijn we getuige van de hoge werkdruk en de efficiency van de Nepalese ambtenaren. Na een uur op onze krent te hebben gezeten is het eindelijk zover. Eerst wordt een 'geschenk' gegeven aan de ambtenaar en dan worden de papieren in tig-voud ingevuld en ondertekend door Otto als expeditieleider. Antonio en Marja teken helemaal niets en zijn nergens voor aansprakelijk of verantwoordelijk! We liegen verder in het interview alsof het gedrukt staat. We hebben geen walkie-talkie en al helemaal geen satellettelefoon. Eindelijk komt onze liason-officer erbij (was nog even feest aan het vieren). Een pafferig mannetje de waarschijnlijk nog nooit een berg heeft beklommen. Otto stelt de vraag die bij ons allemaal op de lippen brandt. "Are you all the time with us". Oei wat moet daar nou op geantwoord worden in het bijzijn van zoveel mensen. Dat was hij helemaal niet van plan, een foto van het base-camp is immers genoeg voor zijn rapport. Een beetje lacherig wordt de vraag ontweken. Eindelijk klaar en een vergunning op zak op weg nar Ngima voor onze Puja.

Aangekomen bij Ngima ontmoeten we Angelique en Otto begint meteen de grote charmeur uit te hangen en allerlei stoere verhalen te vertellen. Ja beste lezers, dat is dan weer een onbekende kant van Otto. Angelique gaat de zelfde trekking doen met een drietal andere vrouwen en we zullen elkaar op bepaalde punten ontmoeten. Bij Antonio beginnen bij dat vooruitzicht al pretlichtjes in zijn ogen te komen. Ondertussen blijkt de ceremonie al in volle gang te zijn en zitten er in de kamer naast ons een vijftal mannen in oranje jurken al een paar uur gebeden te citeren uit een heilig boek. Dit is een echte serieuze aangelegenheid en alle Nepali om ons heen zijn door het dolle. Het is ons uitgelegd maar in het kort komt het erop neer dat we heel veel extra geluk meekrijgen en alle boze geesten af te weren. En dat voor een vriendenprijsje. Een boel gezang en getrommel maar we hoeven er niet de hele tijd bij te zijn dus hebben we drie uur om de de tempel te bezoeken.

We zijn in Kathmandu

Zondag 27 september

Met een lichte knoop in de buik is de 2009 Baruntse Expedition van start gegaan. Alle deelnemers zijn licht gespannen en de saaie en vermoeiende reis is precies wat we verwacht hadden op een lichtpuntje na: business class van Bahrein naar Kathmandu. Super relaxed en een paar uur slaap gepakt. In Kathmandu sloegen de zenuwen weer toe want we moesten aangifte doen van al het geld dat we bij ons hadden en de illegale satelliet-telefoon (bij Otto in zijn rugzak). Gelukkig werden we met ferme hand door het groene kanaal gedirigeerd. We trokken maar meteen een sprintje en kwamen recht in de armen van ons ontvangstcomitee. Ngima stond ons op te wachten met vervoer en voor we het wisten reden we door "Kathmandu by night". Niet veel te zien en erg rustig vanwege het grote Hindoe festival. Iedereen loopt met een grote rode stip op het hoofd!

Het Tibet Holiday Inn maakt niet helemaal onze hooggespannen verwachtingen waar; lekker shabby maar ok. Het is zo rustig dat we echt moeten zoeken naar een leuke plek om eerste biertjes te drinken. Uiteindelijk een goede spot gevonden en een wedstrijdje gedaan wie het heetst kon eten. Het zweet droop van Otto's kop, maar Antonio won uiteindelijk glansrijk.
Zonder te verdwalen weer de weg teruggevonden naar ons hotel voor een goede nachtrust. De temperatuur is gezakt en zeer aangenaam. Morgen gaan we de losse eindjes van de expeditie regelen.

Maandag 28 september

Na een ontbijtje in de gloeiende zon (dat gaan we niet trekken) zijn we opgehaald en naar Boudha gereden waar Pike Expedition zijn thuisbasis heeft. Kennis gemaakt met onze klimsherpa (die amper Engels spreekt) maar wel eens op de top heeft gestaan en op de Everest! Natuurlijk een gastvrije lucht aangeboden gekregen van dal baht. Toen werd het tijd om zaken te doen en waren we na een aantal hertellingen 16.000 dollar lichter. In de bergen telt immers elke gram dus daar zijn we mooi vanaf. Otto en Marja zijn wel heel relaxed terwijl we nu toch al een aantal uren in Kathmandu zijn en we nog geen enkele tempel hebben bezocht. Antonio kijkt wel erg bedenkelijk bij dit tempo en zijn ademhaling is moeilijk onder controle te houden. Onthaasten is het motto!

Na herpakking van onze equipment en de laatste afspraken zijn we weer terug in ons hotel en gaan we de rest van de dag een beetje dwalen in Thamel. Erg stil, maar als alles hier op volle toeren draait is het echt een gekkenhuis.

Morgen krijgen we traditionele inzegening van onze expeditie door een lama (niet die op de Peruviaanse hoogvlakten rondlopen maar een boeddhistische geestelijke). Daarmee worden de goden goed gestemd en onze expeditie van geluk voorzien (is in de prijs inbegrepen hopen we). Wordt vervolgd.

Groetjes O.M.A.